Organizowane wydarzenia przez Fundację Promocji Sztuki im. Feliksa Nowowiejskiego:
1. Promocja, wspieranie wytworów polskiej i światowej kultury i sztuki w Polsce i za granicą,
1. Promocja, wspieranie wytworów polskiej i światowej kultury i sztuki w Polsce i za granicą,
2. Wspieranie i inicjowanie współpracy kulturalnej, społecznej, edukacyjnej, artystycznej na poziomie lokalnym , regionalnym, krajowym, europejskim i światowym,
3. Działanie na rzecz promocji i pomocy w rozwoju kariery młodych artystów,
4. Działanie na rzecz ochrony i rozwoju kultury organowej w Polsce.
Realizacja celów Fundacji następuje w szczególności poprzez:
1. Organizowanie koncertów muzyki klasycznej, głównie w miejscach sakralnych, salach koncertowych i w plenerze, na terenie całej Polski oraz za granicą,
2. Organizowanie wernisaży malarskich, szkoleń, kursów, konkursów, warsztatów i wykładów,
3. Organizowanie kursów mistrzowskich dla studentów polskich Akademii Muzycznych, ze szczególnym uwzględnieniem muzyki organowej,
4. Organizowanie i finansowanie stypendiów i nagród dla osób realizujących cele Fundacji,
5. Skupianie wokół idei Fundacji twórców, przedstawicieli nauki i działaczy w kraju i za granicą,
6. Współpracę z instytucjami państwowymi i organizacjami społecznymi działającymi w zakresie objętym celami Fundacji oraz współpracę krajową i zagraniczną z osobami fizycznymi wykazującymi zainteresowanie celami Fundacji.
Polski kompozytor, dyrygent, organista, pedagog, chórmistrz; urodził się 7 lutego 1877 roku w Wartemborku (obecnie Barczewo) na Warmii, zmarł 18 stycznia 1946 w Poznaniu.
Przyszedł na świat jako piąte dziecko Katarzyny z domu Falki Franciszka Nowowiejskiego, z zawodu krawca. Oboje rodzice przekazali synowi umiłowanie pieśni, zwłaszcza kościelnychi ludowych.
Nowowiejski kształcił się początkowo w szkole przyklasztornej w Świętej Lipce, gdzie objawił talent muzyczny grając na fortepianie, skrzypcach i organach oraz waltornii wiolonczeli, a także podejmując pierwsze próby kompozytorskie.
W roku 1898 za marsz Pod sztandarem pokoju otrzymał I nagrodę stowarzyszenia The British Musician. Lata 1898-1907 poświęcił na doskonalenie wiedzy muzycznej w Konserwatorium Sterna w Berlinie, następnie w Szkole Muzyki Kościelnej w Regensburgu (Ratyzbona), Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie i tamtejszym Królewskim Uniwersytecie im. Fryderyka Wilhelma.
Wśród jego nauczycieli znajdowali się m.in. Max Bruch i Ernest Edward Taubert (kompozycja) oraz Otto Dienel i Joseph Renner (organy). Podczas studiów Nowowiejski dwukrotnie otrzymał prestiżową nagrodę im. Giacomo Meyerbeera - w roku 1902 za oratorium.
Powrót syna marnotrawnego i w roku 1904 za Symfonię h-moll. Pozyskane tą drogą fundusze umożliwiły mu pobyt w najważniejszych europejskich centrach muzycznych, takich jak Paryż, Rzym, Bruksela, Monachium, Lipsk, Wiedeń i Praga, gdzie nawiązał kontakty z wybitnymi ówczesnymi kompozytorami, m.in. Antoninem Dvořakiem, Gustavem Mahlerem, Camilem Saint-Saënsem.
W tym czasie powstało najsłynniejsze dzieło Nowowiejskiego: Quo vadis - oratorium inspirowane powieścią Henryka Sienkiewicza, które miało pierwsze wykonanie w roku 1909 w Amsterdamie, a następnie (tylko do roku 1939) prezentowane było około 200. razy w miastach Europy, Ameryki Północnej i Południowej.
W latach 1907-1909 Nowowiejski działał na terenie Berlina. Jako kompozytor i dyrygent nawiązał bliskie kontakty z zespołami śpiewaczymi złożonymi z polskich emigrantów, które pielęgnowały ojczystą mowę, tradycje i pieśni.
Dla Nowowiejskiego, poruszającego się dotychczas głównie w kręgu kultury i języka niemieckiego, owe związki z polskością stały się istotnym impulsem do pobudzenia poczucia tożsamości narodowej i jednoznacznego określenia się Polakiem.